NYC from a different perspective

 

Nowy Jork z innej perspektywy

Kiedyś nie lubiłam miasta, które dziś uwielbiam. Nie zauważałam architektury, tajemnic, piękna, które dziś fotografuję z pasją. Wkurzała mnie codzienność, a dziś mi jej brakuje.

Jak to jest, że doceniamy coś dopiero gdy to stracimy? Mieszkając w Nowym Jorku, miałam żal do rodziców o to, że jestem daleko od ojczyzny, rodziny, samych swoich. Mieszkając na Greenpoincie, nie żyłam jak dzieci bogatych amerykańskich rodzin z apartamentowcami nad Central Parkiem, mundurkach szkół prywatnych, i zakupów w eksklusywnych butikach. Zawsze byłam szarą, zacofaną myszką. Czułam, że tam nie pasuję. Zawsze byłam obca.

Dziś, odwiedzając Nowy Jork, zachwycam się jego pięknem i architekturą, fotografuję wszystko co się da i dzielę się tym z innymi, jestem szcześliwa, że moge w każdej chwili tam polecieć, podczas gdy inni marzą o choć jednej wizycie w najlepszym mieście na świecie. Kiedyś tego nie doceniałam.

Kiedyś byłam mieszkanką, dziś jestem turystą. I choć nie stoję na czerwonych pasach, to chodzę z głową uniesioną w stronę nieba, podziwiając drapacze chmur. I co najdziwniejsze, nie czuję się już obco. Może dlatego, że potem wsiadam w samolot, i wracam do domu?

 

NYC: 

Część 1

Część 2

 

 

New York City from a different perspective

Once, I didn't like the city that I love today. I did not notice the architecture, mysteries, the beauty that I now photograph with passion. The everyday life annoyed me, and today I miss it.

How is it that we appreciate something only when we lose it? Living in New York, I was angry with my parents for taking me far away from my homeland, family, our own people. Having lived in Greenpoint, I have not lived as the children of wealthy American families in luxury apartments over Central Park, wearing uniforms to private schools, and shopping exclusive boutiques. I've always been a gray mouse, behind on fashion and all. I felt that I did not belong there. I've always been a stranger.

Today, visiting New York, I admire its beauty and architecture, photographing everything I can and sharing it with others. I am happy to be able to go there almost at any moment, while others dream of at least one visit to the best city in the world. Once I underestimated this.

I used to be an inhabitant, now I'm a tourist. And while I don't wait on red lights, I walk with my head raised and neck craned towards the sky, admiring the skyscrapers. And oddly, I no longer feel strange. Maybe because I then get on a plane and go back home?

 

NYC:

Part 1

Part 2